هشت روز مانده به عید- سکانس اول:
خیلی ساده و خطی و به شیوه ای نه چندان مدرن حکایت از اینجا شروع شد که ادوارد دلش گرفته بود. چون عاشق دختر خاله اش(اسمشو میذاریم جنی) بود و از یه کانالی فهمیده بود که دختره داره شوهر میکنه. قرار شد شب یه برنامه بذاریم یه کم بهش خوش بگذره. شیش نفر بودیم. من و زنم ، مایکل و زنش و جورج که اونم مجرده و اسم زیدش نرگسه.دو سه تا شات زدیم و اینک ادامه ماجرا:
زنم:حالا عکسی چیزی ازش نداری؟
ادوارد: چرا. رو کامپیوترمه. یه دقیقه صبر کنین بیارم.
من: کدومشونه؟
ادوارد: وسطیه. اون دوتام دوستاشن. باربارا و کتی. خوشگله؟
من: آره موهاش چه خوشرنگه!
ادوارد: احمق اون مو بوره بارباراس. زید من اون وسطی اس.
زن من: خیلی خب دیگه بسه دیدیم. دیگه کامپیوترو خاموش کن.
من: آها . آره درسته. با اینحال خیلی خوشگله. یعنی بود. حیف شد.
ادوارد: یعنی دیگه هیچ امیدی نیست؟
مایکل: چرا شاید بشه پسره رو سر به نیست کرد.
من: یه راه دیگه ام هست. غیر مستقیم باید نظرش رو نسبت به پسره عوض کنیم. مثلا از طریق یکی از دوستاش. اون مو طلاییه اسمش چی بود؟
زن من: من موافق نیستم. حالا بی خیال . ادوارد یه نوار بذار.
من و مایکل و جورج سه تایی باهم: خارجی تند!
و مایکل ادامه داد: از اونا که شیش هفت سال پیش تو مهمونیا میذاشتیم.
موزیک ها به ترتیب:
لابوش( لالالیلا...، سویت دریمز..) ،ردنکس( کاتن آی جو) ،دایر استریت(اسم آهنگه رو نمیدونم)،شکیرا(اون که وسط کلیپش کارتون داره)،عربی، هایده و ابی.
ساعت سه صبح با آهنگ کی اشکاتو پاک میکنه ابی و با چشمهایی که نصفش خواب بود و نصف دیگه اش اشک خداحافظی کردیم.
نمیدونم هر کی چی تو کله اش می گذشت. فکر کنم ادوارد به جنی فکر میکرد. جورج به نرگس. من و مایکل هم که حتما به زنهامون فکر میکردیم! ولی من علاوه بر اون یه چیز دیگه رم بررسی میکردم و اونم این بود که چه جوری باید یه هزینه های لایت به خرجهای شب عید اضافه کنم!
صبح که پا میشم اول زیر کتری چای رو روشن میکنم و بعدم میرم دستشویی.هیچ مشکلی ام پیش نمیاد. فقط یه بار که چاه توالت گرفته بود مجبور شدم فکر کنم .
به غیر از بعضی روزای خاص که باید برای اینکه ببینم چی بپوشم کمد و احیانا سبد لباس چرکا! رو بگردم که یه خورده فکر میبره ، لباسامو می پوشم و راه میافتم. تا وقتی برسم شرکت هم مشکلی ندارم چون راه خوبه رو خیلی وقته پیدا کرده ام.
دم در شرکت پیاده میشم و اگه چشمام رو هم ببندم به راحتی میرم کارتم رو برمیدارم و میزنم و میشینم پشت میز. چند دقیقه بعد که از دو یا سه دقیقه تجاوز نمیکنه کامپیوتر روشنه و صفحه سبز وبلاگ جلو چشمامه.بعدم صفحه کامنتا و چند دقیقه بعد یاهو میل داره هلک و هلک باز میشه.نیازی نیست به چیزی فکر کنم چون همه اشو خوب از حفظ شده ام.
بعدم خانم آزادی یا اگه باهام قهر باشه به جاش بصیر فکس ها رو اگه باشه میاره. آها یادم رفت بگم تو مسیر کارت زنی تا اتاق میپرسم فکسی چیزی نیومده یا چه خبر؟ یا یه جمله مشابه دیگه.
این هفت هشت ساعت تا شیش بعد از ظهرم که اسمشو میذارم کار هیچ مشکلی ندارم . بیشتر کارا رو بلدم یا اگرم سوتی موتی بدم یاد گرفتم چه جوری رفع و رجوعش کنم . یعنی از یاد گرفتن یه خورده بیشتر. از حفظ شده ام.
بیشتر روزا بعد از کار میرم کافه. فقط یادمه روز اولی که با آرش دم در باشگاه قرار گذاشته بودم مجبور شدم فکر کنم ببینم از چه راهی باید برم و گرنه بقیه روزا بازم هیچ مشکلی ندارم. همه راهو از حفظم.
تو کافه هم مشکلی ندارم. چهار تا کلمه چرت و پرته و سیگار که دیگه گفتن نداره، بیشترشو از حفظم.
ساعت ده یازده هم که میرسم خونه، خوب میدونم چیکار کنم. یعنی همه میدونن . چهار پنج تا موقعیت مختلفه. یا خیلی خسته ام. یا خیلی گرسنه ام. یا فردا تعطیله و یه کم خوشحال یا دوسه تا چیز اینجوری دیگه.
خوابیدن هم که فکر کردن نداره. مثل خرس.
حالا چی بشه مثلا هفته ای یه بار این وسط مسطا یه برنامه دیگه پیش بیاد اونم مشکلی نداره. یا مهمونیه یا دعوای خانوادگی یا یکی دو تا چیز دیگه که اونام از یکی دوتا حالت خارج نیست. فقط دو سه ماه اول ازدواج باید راجع بهشون فکر میکردم. اونام دیگه مشکلشون حل شده و همه رو مثل بلبل از بر شده ام. حالا چرا بلبل؟ نمیدونم، ولی خلاصه همه رو از حفظم.
فردا صبحش هم که پاشم یا اینجوریه که گفتم یا نهایتا دو سه حالت دیگه داره مثل روزای تعطیل و ماموریت و اینا که اونام دوسه بار اولش یه خورده فکر برد و حالام مشکلش حل شده.
زندگی قشنگیه، نه؟
زندگی از حفظ.