ترمودینامیک.
از اینطرف میدان آرش را دیدم که سر قرار ایستاده بود.
تا متوجه من بشود و در عرض کمتر از دو دقیقه حداقل دو بار به ساعتش نگاه کرد. برای آدمی مثل آرش اینکار خیلی عجیب بود. یادم آمد خیلی دیر شده و تقریبا بقیه راه تا انطرف میدان را دویدم.
مرا که دید از همانجا انگشت سبابه دستش را از میان انگشتان مشت شده اش باز کرد و محکم نشانم داد.
-تو آدم نمیشی ، نه؟
-جون آرش یک ترافیکی بود که ...
-آره!
-خیلی دیر شده؟
-نه.
از همین اخلاقش خوشم می آمد. موضوعات بی اهمیت مثل تاخیر سر قرار را سریع تمام می کرد. هر چند بعضی وقتها یک فحش آبدار میداد.
-خوب پس بریم.
معمولا سوار اولین ماشین نمی شدیم. کار و کاسبی که نداشتیم . دانشجو بودیم .صبر میکردیم و ماشین دلخواهمان را پیدا می کردیم. گاهی وقتها یک پیکان مدل ۵۴ که به قول خودشان تازه از لای زرورق درآمده بود، بعضی وقتها طلبه صدای تیس تیس ضبط ماشینه می شدیم ندرتا ! هم دختر خوشگلی، چیزی که تو ماشین لم داده بود تکلیفمان را مشخص می کرد.اما امروز فرق میکرد. امتحان داشتیم .آنهم چه امتحان خفنی :ترمودینامیک.
از روی سر و کله چند نفر رد شدیم و شیرجه زدیم تو صندلی جلوی یک پیکان درب و داغون با یک راننده پیر و سیبیلو که بوی عرق تنش از پنجره میزد بیرون.چه برسه به اینکه تقریبا بچسبی بهش. اما خوب چاره ای نبود.
- آرش چیزی خوندی؟
دیگه عادت کرده بودم وقتی چیزی از ارش می پرسم باید حتما بهش نگاه کنم ، چون معمولا به جای حرف زدن با میمیک صورت یا حرکت سر جوابم رو میداد. البته گاهی اوقات که خیلی حال میداد یک صدایی تو مایه <هوم> بهش اضافه میکرد. برگشتم و دیدم دهانش رو به حالت بی تفاوتی به شکل نیمدایره در اورد.
چند دقیقه ای هیچ کس چیزی نمی گفت . فقط صدای ونگ ونگ آمیخته با خش خش رادیوی ماشین به گوش میرسید که آنهم کلی رو اعصاب بود.
از این موضوع که از راننده های مسافرکش بخواهم که چیزی مثلا شیشه پنجره یا ضبط را بر خلاف میلشان تغییر دهند خاطره خوشی نداشتم ولی شجاعتم رو جمع کردم و گفتم:
-حاجی میشه رادیو رو خاموش کنی. حداقل درست تنظیمش کن اینقدر خش خش نکنه.
یارو چنان با غیظ نگاهم کرد که گفتم یا سیدالشهدا ما را در جمع اصحابت بپذیر!
بعد هم با اکراه و در کمال خونسردی فقط صدای رادیو را کم کرد.
- ارش میدونی ایندفعه اگه من بیافتم دهنم صافه!یه سال دیگه عقب میافتم!
- از چی عقب میافتی؟
-همین الانش ده ترمه ام.
-هوم!
عجب ترافیکیه. خدا کنه حداقل در ها رو نبندن بتونیم یه هفت هشت نمره بنویسیم.اگه هشت بشم نمره ام رو میده. ترم دومه. هرچند از این مادر... بعید نیست باز هم منو بندازه!
-هوم!
دوباره ساکت شدیم. فکر کردمّ کاش لااقل صدای رادیو می آمد . بعضی وقتها رادیو پیام آهنگهای خوبی میذاره. هر چند تا میای باهاش حال کنی یهو میگه ّدی دی دیییم پخش اخبار از رادیو پیامّ!
در همین حال متوجه شدم راننده بیشتر از اینکه جلو را نگاه کند از آیینه زل زده به صندلی عقب.ناخودآگاه برگشتم ببینم چه خبره.چشمتون روز بد نبینه ، یک زنیکه ۱۰۰ کیلویی با موهای زرد و لبهای قرمز درست رنگ خون یه پسر ۲۲ ساله عین من، لم داده بود رو صندلی.
منو که دید خندید .فکر کردم الان تو دلش میگه :جون! هلو بیا عقب من امروز هنوز صبونه* نخوردم.
و سریع برگشتم.
راننده تا این قضیه رو متوجه شد گفت:
-آبجی شما گفتی کجا پیاده میشی؟
-میدون.
خوب این یارو از پسش بر میاد. علف باید به دهن بزی شیرین باشه! چه دل خوشی داریم ما.تو این بدبخی باز هم تو کوک ملتیم.اصلا همین کار هارو کردیم که به این روز افتادیم. رو کردم به ارش و گفتم:
-جون آرش از ترم دیگه همه کلاسهارو میرم.اون کلاسوره بود که تو فروشگاه شهروند بهت نشون دادم گفتم به درد دختر خر خونها میخوره بچسبونن به سینه شون بیان دانشگاه، میخرم و یک جزوه ای مینوسم که کف مهدیلویی* در بیاد و آخر ترم بیاد ...مالی کنه ازم بگیره کپی کنه!
-هوم!
-ده لامسب یه چیزی بگو! نکنه دیشب توپ کردی! جزوه مزوه ای چیزی گیر آوردی؟
ـ آره.
بعد دست کرد تو جیب عقب شلوار جینش دو سه تا کاغذ کلاسور چروک درآورد و گفت:
- از رو اینا خوندم!
کاغذ هارو از روی گوشه یکیشون که خودم یک بار برای نوشتن یک تلفن مهم !بریده بودم شناختم. در طول ترم تمام کیف و کتاب آرش همین کاغذها بود و یک خودکار بیک که نه در داشت و نه ته!
خنده ام گرفت. آرش هم خندید و گفت:
- باز من دفعه اولمه.تو بعد از دو ترم هیچی بلد نیستی؟
-هیچی که نه. یه چیزایی بلدم هفت هشت تا تمرین....
یهو راننده زد رو ترمز و دستش رو تا آرنج کرد زیر باسن من!
از این حرکت ناگهانی ترسیدم و تقریبا از جا پریدم. راننده با لبخند گفت :
نترس داداش یه خورده شل کنی بقیه پول این بابا رو میدم بره!
خیالم راحت شد هرچند به وضوح صدای خنده کلفت خانمه که عقب نشسته بود رو شنیدم.
خوشبختانه ترافیک رسالت رو رد کرده بودیم.
- آرش تو وجود داری به این یارو بگی یه ذره تند تر بره؟
-نه!
- خیلی خوب پس حداقل دعا کن به امتحان برسیم!
-باشه.
-راننده:آبجی شما گفتی کجا پیاده می شی؟
-میدون ولیعصر.مسیربعدیت کجاست؟
ـ ما مسافر کشیم.هر جا پا بده.شما بشین.مسافرا که پیاده شدن هر جا خواستی میبرمت!
-خیر ببینی.
این خیر ببینی آخر را با چنان کش و قوصی گفت که من دیگر نتوانستم طاقت بیاورم. دوباره برگشتم عقب را نگاه کردم. ایندفعه دیگر خبری از لبخند نبود.
گفتم: آرش تریپو داری؟
-آره.
و دوباره ساکت شدیم.
سر خیابان حافظ که رسیدیم ، پیاده شدیم و همانطور که پیش بینی میشد طرف همانجا دور زد و مسیرش را به سمت میدان ولیعصر ادامه نداد.من همانطور وسط خیابان ایستاده بودم و این صحنه را نگاه می کردم که آرش بالاخره به حرف آمد و گفت: دلت میخواست به جای دانشجو مسافرکش بودی؟
-نمیدونم!
با یه تاکسی دیگه دم در دانشگاه پیاده شدیم.
یک نگاه به بالا انداختم.
نوشته بود:
دانشگاه صنعتی امیر کبیر.
چقدر این تابلو کوچک شده. اوائل خیلی بزرگتر بود!
تنها شانسی که آورده بودیم این بود که امتحان در محل دانشکده خودمان یعنی معدن و متالورژی برگزار میشد و دانشکده ما به درب اصلی نزدیک بود.
آرش:سیگار داری؟
-آره ولی حالا نکش دیر شده.
-نه بابا هشت و سه دقیقه است. تا هشت و ربع وقت داریم!
-پس بیا بنشینیم تو لابی و باهم بکشیم و لی نخوریش ها. سه کام رد بریم!
... سه هفته بعد ، همان مکان، ولی ساعت ۱۱ صبح:
-بابک:بسه دیگه بابا خوردیش. بده ماهم یه دوتا کام بگیریم.
ـآرش:بیا. دفتر دانشکده نگفت استاد کی میاد؟
-باید دیگه پیداش بشه.سیگار رو کشیدیم بریم بالا تو صف. خیلی ها افتادن.
-باز تو شانس داری .هشت و هفتادوپنج رو ده میده.
-گفتی تو چند شدی؟
-هفت.
...نیم ساعت بعد:
بابک:استاد ما که راهمون درسته. فرمول ها رو هم نوشتیم. فقظ دیاگرام الینگهام درست در نیومده.
ـاستاد:خوب این هفتادو پنج صدم هم به خاطر همین بهت دادم دیگه.
-حالا میشه یه بار دیگه نگاه کنید.
-باشه بذار ببینم... نه راهت هم غلطه.همین هفتادوپنج صدم رو هم نمیگیری!
-اااه استاد واقعا کم کردید؟
-بله آقا. من که شوخی ندارم.صد دفعه گفتم بیخودی وقت منو نگیرید. برید درس بخونید آقا. با ابن بازیها نمیشه مهندس شد!
-اما استاد..
-بفرمایید بیرون آقا.
ـاستاد یه ترجمه ای، تحقیقی، چیزی بدین.بعد از دو ترم..
-نمیشه آقا .لیست رو باید امروز تحویل بدم.
-استاد ترم دیگه جبران میکنیم.
-ترم دیگه من نیستم.آقای دکتر ... به جای من تشریف میارن.
-کجا به سلامتی؟
-آفریقای جنوبی.
-افریقای جنوبی؟ برای چه اونجا؟
-فرصت مطالعاتیه.چند ماه میرم و بر میگردم.
تو دلم گفتم: کاش بر نگردی.سیاه پوستا بگیرن بامبو بامبوت کنن!به هرحال تیر آخر رو بندازیم ببینیم چی میشه.
-موفق باشید استاد .با علاقه ای که شما به علم وخدمت به وطن دارید حتما با دست پر برمیگردید. حالا نمیشه مارو پاس ...
-آقای نادعلی برای آخرین بار میگم .تشریف ببرید بیرون وگرنه زنگ میزنم حراست دانشگاه...
و من آمدم بیرون.
آرش:چی شد گرفتی.
-آره هشت.
-جون من. و زد زیر خنده.
-جون تو ،هفتادوپنج صدم هم کم کرد! تو برو ببینیم تو چیکار میکنی.
چند دقیقه بعد آرش هم با لب و لوچه آویزان از اتاق استاد خارج شد.
بابک:چند؟
-من یک نمره گرفتم. شدم هشت!
ایندفعه نوبت من بود که بخندم.آنهم با صدای بلند.آنقدر بلند که همه بشنوند.حتی استاد!
و با همان صدای بلند گفتم:
پس ... لقش.بزن بریم چهارراه ولیعصر. الان بوف* شلوغ میشه .زود بجنبیم یه جای باحال کنار ستون گیرمون میاد.
آخ بزنه امروز دو تا از اون هلو های دانشگاه هنر بشینن بغلمون ....
پایان.
*در آنزمان یعنی سال ۷۶ بوف در چهاررا ولیعصر شعبه ای داشت که ظهر ها پاتوق دانشجو های دانشگاههای اطراف بود.
هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود
آنچنان مهر توام در دل و جان جای گرفت
که اگر سر برود از دل و از جان نرود